Olsztyński przedsiębior ca budowlany, właściciel cegielni, członek Rady Miasta. Do Olsztyna przybył, jako rzeźnik, otwierając masarnię przy ul. Krzywej (Hugona Kołłątaja). W 1880 r. w ramach projektu burmistrza Olsztyna Oskara Beliana miasto postawiło na rozwój przemysłu i otwarto nowoczesną rzeźnię oraz zakłady mięsne przy ul. Królewieckiej (Aleja Wojska Polskiego). Naujack nie wytrzymał konkurencji z dużymi zakładami i musiał zlikwidować rzeźnię, przekwalifikowując się na producenta cegieł. Jego cegielnia usytuowana była na Zatorzu, przy ul. Kolejowej 10. Glinę do wypalania cegieł początkowo pozyskiwano, ścinając wszystkie zbocza i pagórki w okolicy cegielni. W 1892 r. architekt Robert Luckhardt na zniwelowanym przez cegielnię Naujacka terenie opracował pierwszą siatkę ulic i rozplanowanie przestrzenne nowej dzielnicy. Olsztyn od końca lat 70-tych XIX w. zaczął się rozbudowywać a do tego potrzebne była cegła, Naujack więc szybko się dorobił na nowym interesie. Wysoka pozycja społeczna utorowała mu drogę do Rady Miejskiej, skupiającej za czasów Beliana najważniejszych olsztyńskich przedsiębiorców. Na przełomie XIX/XX w.

Naujack zaczął stawiać kamienice czynszowe pod wynajem, stając się najpoważniejszym rentierem w mieście. Za nieduże pieniądze zakupił parcele przy peryferyjnych w latach 80-tych ulicach: Cesarskiej (Dąbrowszczaków), Długiej (Warmińska), Kopernika i Schillera (Adama Mickiewicza). Wkrótce zabudowa miasta podążyła w stronę otwartego w 1872 r. dworca kolejowego i własności Naujacka znalazły się w ekskluzywnym nowym centrum miasta, zatem ich wartość wielokrotnie wzrosła. Z jego kamienic zniszczenia radzieckie z 1945 r. przetrwały kamienice przy ul. Warmińskiej 7 i 8, Mickiewicza 1, 3, 5, i 7 oraz dwie bardzo okazałe kamienice Kamienica Naujacka (Dąbrowszczaków 3) i Villa Fortuna (Dąbrowszczaków 9). W dzisiaj określanej jako Kamienica Naujacka sam Naujack mieszkał jedynie kilka miesięcy po czym przeprowadził się do jeszcze okazalszej kamienicy z wysmukłą wieżą, stojącej na skrzyżowaniu Cesarskiej (Dąbrowszczaków) i Schillera (Adama Mickiewicza), naprzeciw prestiżowego gmachu Gimnazjum. Ta kamienica nie przetrwała zawieruchy wojennej, została spalona w marcu 1945 r. przez czerwonoarmistów. Jego cegielnia obok cegielni Maxa Liona były głównymi dostawcami cegły konstrukcyjnej do wznoszenia nowych budynków w gwałtownie rozrastającym się na przełomie XIX/XX w. Olsztynie burmistrza Oskara Beliana. Naujack potrafił współpracować z konkurencją, podczas zlecenia na dostarczenie budulca na potrzeby wzniesienia kościoła Najświętszego Serca Jezusowego obie cegielnie radnych miasta Naujacka i Liona dostarczyły wymaganą ilość cegieł. Otto Naujack znakomicie potrafił wykorzystać bieżącą koniunkturę, pozostawiając po sobie po dziś dzień jedne z najpiękniejszych olsztyńskich kamienic – pamiątek po czasach tzw. młodego kapitalizmu.