Noclegi w Olsztynie
Gastronomia
Rekreacja
Imprezy i wydarzenia
Kamienica, ul. Dąbrowszczaków 18 |
Kamienica secesyjna położona w centrum przy ulicy Dąbrowszczaków naprzeciwko wylotu ulicy Michała Kajki. Budynek czterokondygnacyjny, murowany, otynkowany, z licznymi detalami sztukatorskimi w elewacji. Postawiony około roku 1910, odrestaurowany.
Historia Rozwój śródmieścia nastąpił szybko na przełomie wieków XIX i XX. Impulsem ku temu było uruchomienie w 1872 pierwszego połączenia kolejowego, a potem następnych. Dawna szutrowa droga do Barczewa stała się jedną z głównych ulic prowadzących w kierunku nowo wybudowanego dworca kolejowego. Po postawieniu przy niej w 1901 roku pomnika cesarza Wilhelma I, ulicę przemianowano w 1904 z Wartenburgerstrasse (ulica Barczewska) na Kaiserstrasse (Cesarska). Ulicę wybrukowano, otoczono lipowo-akacjowym szpalerem, a po uruchomieniu w Olsztynie w 1907 roku przewozów tramwajowych, poprowadzono po niej linię w kierunku dworca. Powstające przy tej reprezentacyjnej ulicy budynki również zachowywały ten sam charakter. Dobrym przykładem jest wybudowana około 1910 roku secesyjna kamienica nosząca obecnie nr 18. W roku 1914 jako właściciel budynku wymieniany jest pracownik kolei (kierowca lokomotywy) Gustav Jurckschat. Po jego śmierci od 1927 roku właścicielką była Luisa Jurkschat (wdowa po nim). W budynku znajdowała się również siedziba Olsztyńskiej Izby Handlowej i Przemysłowej, a jedno z mieszkań zajmował wraz z rodziną jej wieloletni szef Kurt Schauen. Ponadto w mieszkaniach przeznaczonych na wynajem w okresie międzywojennym mieszkali: Anton Wagner (właściciel sąsiedniej kamienicy), dekorator Franz Link, Paul Berg (handlarz wyrobów tytoniowych) czy Otto Burgard (przedstawiciel firmy Henkel & Co). Inne mieszkania zajmowali urzędnicy, nauczycielka, lokalni kupcy, pracownicy kolei. Na parterze mieścił się sklep z kawą „Thomas & Garst”. Budynek przetrwał II wojnę światową, przeszedł na własność Skarbu Państwa i urządzono w nim mieszkania kwaterunkowe. Funkcje mieszkalno-usługowe pełni do chwili obecnej.
Opis architektury Bryła budynku jest oparta na planie litery L, częściowo podpiwniczona. Skrzydło południowe pokryte dachem mansardowym, północne – pulpitowym. Front skierowany w kierunku południowo-zachodnim. Widoczne na nim cztery kondygnacje (z użytkowym poddaszem). Elewacja jest pięcioosiowa, skrajne osie zamknięte trójkątnymi szczytami. Na nich, na wysokości 2 i 3 kondygnacji dwa różne wykusze (lewy trapezowaty, prawy prostokątny) zwieńczone balkonami z kutą balustradą o secesyjnych dekoracjach. Kute, dekoracyjne balustrady znajdują się również na balkonach na I i II piętrze. W zwieńczeniu elewacji osi skrajnych uwagę zwraca dekoracja reliefowa – owalne medaliony i spływające liście akantu z ornamentem małżowinowym oraz festony. Wschodni wykusz podparty dwiema kolumnami w stylu doryckim. Elewacja parteru została ozdobiona boniowaniem. Wejście do budynku umiejscowiono w osi centralnej. Drzwi w elewacji frontowej są drewniane, dwuskrzydłowe, z przeszklonym nadświetlem. W dolnej części ozdobione płaskorzeźbą z motywem kwiatowym. Drzwi wewnętrzne wiatrołapu (drewniane, dwuskrzydłowe z przeszklonym nadświetlem) ozdobione motywem winnego grona. Uwagę zwracają skrzynkowe, dwupoziomowe okna (ich górny poziom jest podzielony na małe kwatery). Za wyjątkiem wykuszy, otwory okienne opatrzone są opaskami.
Ciekawostki Kolor stolarki okiennej i drzwiowej jest identyczny w pierwotnym oryginałem. Od 1987 roku w pomieszczeniach na parterze mieścił się zakład złotniczy, a od roku 1991 zakład naprawy parasoli. Zachowane są kute kraty w okienkach piwniczych oraz kute secesyjne balustrady balkonowe.
Autor: Kazimierz Kisielew.
Najnowsze:
Najstarsze:
|